Engst um í rökþroti

Það hefur verið grátbroslegt að fylgjast með þeim félögum Mogga og Sjálfstæðisflokknum undanfarna daga. Báðir engjast þeir um í rökþroti sínu vegna fjölmiðlafrumvarpsins og grípa til ólíklegustu örþrifaráða til varnar sínum málstað.

Hræsni Moggans
Um daginn greip Mogginn til dæmis til þess aumkunnarverða ráðs að hljóðrita samtal tveggja fjörkálfa af útvarpstöðinni FM 957 sem í hálfkæringi höfðu grínast með það að það þyrfti eiginlega að fara að ganga frá forsætisráðherranum.

Enginn tók það alvarlega, frekar en nokkur hefur nokkru sinni gert yfir einu einasta orði sem dagskrárgerðarmenn þeirrar stöðvar láta út úr sér. Mogginn tók það ekki heldur alvarlega en þóttist hins vegar vera yfir sig hneykslaður. Allir sáu í gegnum hina uppgerðu hneykslan Moggans enda væri ekki annað í Mogganum alla daga en hljóðritanir á hneykslanlegum samtölum sem fram fara á hinum frjálsu útvarpsstöðvum ef Mogginn væri samkvæmur sjálfum sér. En það er hann auðvitað alls ekki.

Seinheppni Björn og ómerki tölvupósturinn
Næstar skal nefna til sögunnar lítilfjörlegar tilraunir Björns Bjarnasonar til þess að drepa fjölmiðlafrumvarpinu á dreif. Hann fann engin ráð til þess að réttlæta frumvarp stjórnar sinnar önnur en þau að draga upp tveggja ára gamlan tölvupóst frá Þresti Emilssyni blaðamanni. Í honum var að finna gamalkunnar dylgjur og óhróður um tengsl Jóns Ólafssonar og R-listans.

Björn hreykti sér hátt en varð síðan fyrir því óláni á þriðjudaginn var að bréfritarinn sjálfur steig fram og sagði ávirðingar sínar í bréfinu ekki hafa verið á rökum reistar, baðst innilega afsökunar og harmaði það í leiðinni að dómsmálaráðherra hefði dregið efni bréfsins inn í umræðuna. Og hvað gerir Björn þá? Biðst afsökunar líka? Nei, ekki Björn. Björn á það sameiginlegt með félaga sínum í forsætisráðuneytinu að álíta það veikleikamerki að iðrast. Betra að hjakkast á sínum eigin mistökum.

Viðbrögð Björns voru fyrirsjáanleg: Í DV í gær bregst hann reiður við, sjálfsagt af skömm, og reynir að vísa ábyrgðinni á alla aðra en sjálfan sig. Ýjar að því að Þröstur hljóti að hafa dregið allt til baka vegna þrýstings frá sínum vinnustað, Fréttablaðinu. Fram að því hafði Björn tekið fram að hann hefði ekki nokkra ástæðu til að efast um orð Þrastar Emilssonar „sem væri nú vanur að hafa orð eftir fólki“, eins og Björn orðaði það sjálfur. En á einni nóttu var Þröstur Emilsson orðinn tortryggilegur pappír í augum Björns Bjarnasonar. Af hverju skyldi það nú vera? Sei sei, Björn.

Mogginn fer á kostum
Og hvað gerir Mogginn? Hann fer á kostum í leiðara í gærmorgun þar sem hann gerir tilraun til þess að koma þessu vandræðamáli Björns síns yfir á Ingibjörgu Sólrúnu Gísladóttur! Hún hafi jú eggjað hann til þess að lesa bréfið. Hvort á maður að hlæja eða gráta? Líklega hlæja. Björn var með bréfið á sér og sagðist þess reiðubúinn að lesa það. Þáttur Ingibjargar Sólrúnar var sá að segja: „Lestu það þá“, vitandi það að ekkert í bréfinu stæðist og höggið myndi lenda á ráðherranum sjálfum. Og ráðherrann las og framhaldið er öllum ljóst. Svo þegar allt er komið í kaldakol hjá ráðherranum kemur Mogginn hans honum til hjálpar með sínum rökrétta málflutningi.

Hið reglubundna æðiskast
Já, og áfram mætti halda. Nefna til dæmis til sögunnar æðiskast Davíðs Oddssonar um daginn þegar hann jós fram órökstuddum dylgjum um að forsetinn hefði jafnan boðið til veislu þegar að Stöð 2 var að taka lán hjá erlendum aðilum og að hann léti stjórnast af því í sínum störfum að dóttir hans ynni hjá fyrirtækinu sem forsætisráðherrann er í herför gegn. Jú, kannski Davíð sé þá eins óhæfur til að tjá sig um málefni dómsmálaráðuneytisins vegna Þorsteins sonar síns, aðstoðarmanns Björns Bjarnasonar. Líklega bara.

...en hið vitlausa sigrar samt að lokum!
Það hefur sem sagt oft verið snúnara að vera í stjórnarandstöðu. Menn sem hamast við að grafa sína eigin gröf eru nefnilega ekkert sérstaklega skæðir óvinr. En hinum rökþrotnu virðist samt ætla að takast að þvinga sína þvælu í gegnum þingið með því að snúa upp á nokkrar hendur, í trássi við vilja þjóðarinnar og ráðleggingar flestallra málsmetandi manna. Þannig er lýðræðið látið virka á þessum síðustu tímum.

Birtist á Sellunni 20. maí 2004.

Niðurdrepandi 1. maí hugvekja

Þegar 1. maí nálgaðist fylltist ég alltaf tilhlökkun. Ég mundi yfirleitt ekki betur en að þessi dagur tengdist beinum böndum alls konar hátíðarhöldum, skrúðgöngum og viðeigandi skemmtiatriðum. Maður mætti því spenntur mannfagnaðinum sem beið við upphaf göngunnar. Sumir voru með litríka borða sem eitthvað stóð á, aðrir hrópuðu slagorð sem engin leið var að botna nokkuð í. Fremst í flokki var svo heljarinnar lúðrasveit sem spilaði fjörug lög.

Úlfur í sauðagæru
Allt lofaði þetta afar góðu. Göngutúrinn niður Laugaveginn og Bankastrætið virtist manni því ekkert annað en sjálfsögð fórn fyrir þeirri dýrð sem hlyti að blasa við manni við göngulok niðri á Lækjartorgi. Síðan hófust skemmtiatriðin. Á stokk steig fólk sem talaði hvössum rómi um óskiljanlega hluti.

Fljótlega fór að renna upp fyrir manni ljós og Verkalýðsdagurinn frá síðasta ári rifjaðist hægt og rólega upp. 1. maí var ekki eins og 17. júní, skrúðgangan hét kröfuganga, skemmtiatriðin hétu ræðuhöld og blöðrur, ís og kandíflos voru hvergi til sölu. Þetta var hundleiðinlegur dagur sem ginnti lítil börn þegar hann þóttist vera skemmtilegur.

Stemning eins og á þriðjudeildarleik
Síðan á þessum árum hefur mér í raun hundleiðst að taka þátt í hvers konar mótmælum. Endrum og eins hefur einhver múgsefjun orðið til þess að maður hefur látið til leiðast í einhvers konar andófi gegn óréttlátum hlutum. Hins vegar felast þessi mótmæli of oft í þreytandi mótmælastöðum fyrir utan einhver ráðuneyti eða tíðindalausum en löngum göngum í slagviðri og vosbúð.

Málstaðurinn finnst manni svo oftar en ekki frekar ómerkilegur. Í stað þess að maður sé á harðahlaupum undan lögreglunni í skærum gegn alræðisstjórn í blóðheitri baráttu fyrir lýðræði snúast þessi íslensku mótmæli yfirleitt um lausn kennaraverkfalls, hærri námslán eða eitthvað því um líkt. Svo mæta yfirleitt ekki nema fáeinir tugir þannig að baráttuandinn og stemningin verða svona svipuð og á þriðjudeildarleik í fótbolta þar sem enginn nennir að mæta til að horfa á nema í mesta lagi kærustur og fáein skyldmenni leikmannanna.

Hljóðlát innanhússmótmæli
Ég er því frekar lélegur baráttuhundur eftir allt saman. Skrifa bara í mesta lagi greinar inn á svona vefi þegar ég er pirraður út í eitthvað en guggna þegar ég þarf að bíta á jaxlinn í íslenskum hliðarvindi allt of illa klæddur af því að ég læt dagatalið blekkja mig og held að maí þýði sjálfkrafa sumar.

Ég mótmælti því bara heima hjá mér í gær og í hljóði. En ég tek samt ofan hatt minn fyrir öllum þeim sem höfðu meiri manndóm en ég, lögðu á sig að mæta í göngu og berjast fyrir brýnum málum, þeim og okkur þessum aulum sem heima sátum til hagsbóta.

Birtist á Sellunni 2. maí 2004.